دیگران را به نیکی دعوت می کنید
اما خودتان را فراموش می کنید ؟
اَتَاْمُرُ ونَ النّاسَ بِالبِرِّ وَتَنْسَوْنَ اَنْفُسَکُمْ …
44 ( بقره )
« آیا مردم را به نیکی دعوت می کنید اما خودتان را فراموش می نمائید ؟… »
یکی از اموری که همواره موجبات تضرّر چند جانبه سربازان را فراهم می ساخت آلوده شدن به دخانیات و سیگار بود ، چراکه ماسوای مضرّات ریوی و مالی ، در ازای هر نخ سیگار، به هفت روز اضافه خدمت و گاه بازداشت در بازداشتگاه محکوم می شدندولی فراموش نمی کنم روزی را که سرگروهبان یگان درحال کشیدن سیگار به بچه ها تذکر می داد و آنها را از کشیدن سیگار برحذر می نمود (رطب خورده کی منع خرما کند)
برای من قابل هضم نبود که منع سیگار چگونه قانونی بود که برای پرسنل کادر، آزاد و برای پرسنل وظیفه، قدغن گردیده بود این مسئله برای من به هیچ وجه من الوجوه قابل حل نبود، چراکه امر به معروف و نهی از منکر در صورتی کار سازاست که مبلّغ و آمر خود مرد عمل باشد ؛ یکبار خود حساب کردم که از بین 50 پرسنل کادر حاضر درگردان تعداد 30 نفر سیگاری وجودداشت معتقد بودم اینگونه مبارزه نه تنها کارگر نیست بلکه نتیجه عکس می دهد ؛ با همه بگیر و ببندها و مراقبت هایی که از سوی دژبان و فرماندهی اعمال می شد بازخود می دیدم که بسته بسته سیگار را از طریق سیم خاردار وارد پادگان می کردند و یا با ایجاد دوستی با برخی از پرسنل کادر ، آنها را مجبور می ساختند تا برایشان سیگار تهیه کنند . چه بسیار افراد سالمی را که خود ناظر اعتیاد آنها به سیگار در داخل پادگان بودم امری که خود یکبار از نزدیک با یکی از فرماندهان ارشد لشگر درمیان گذارده و به وی توصیه نمودم که در صورتی که به جای مبارزه تنبیهی به مبارزه فرهنگی متوسل شده و به وسیله مبارزه فرهنگی به جنگ سیگار رویم اثرات و منافع آن صدها باربهتر و بزرگتر از اعمال تنبیهات دیگر خواهد بود و بالاخره اینکه این حدیث گهربار امام صادق (ع) بایستی آویزة گوشمان گردد که می فرمایند:« اندوهگین ترین فرد در قیامت کسی است که شعار عدالت سردهد و خلاف آن عمل کند ، از خوبیها بگوید وبد عمل کند ».