مَنِ اهْتَدی فَاِنَّما یَهْتَدی لِنَفْسِه وَ مَنْ ضَلَّ فَاِنَّما یَضِلُّ عَلَیها وَ لاتَزِرُ
وازِرَهٌ وِزْرَ اُخْری وَما کُنّا مُعَذِّبینَحتّی نَبْعَثَ رسوُلاً
15 ( اسراء )
« هرکس هدایت شود برای خود هدایت یافته و آن کس که گمراه گردد به زیان خود گمراه شده است ( و ضررش متوجه خود اواست ) و هیچکس بارگناه دیگری را به دوش نمی کشد و کسی را به جرم دیگری مجازات نمی کنند و ما هرگز مجازات نخواهیم کرد مگر آنکه پیامبری مبعوث کنیم . »
یکی از جملاتی که همواره در طول خدمت نظام وظیفه و از همان ابتدای دوران آموزش بر زبان فرماندهان جاری می شد این بود که آنها می گفتند :« تشویق برای یک نفر، تنبیه برای همه » و متأسفانه در عمل نیز این شعار را پیاده می کردند و به جرم سهل انگاری و کم کاری تعدادی ، بقیه را نیز مشمول تنبیهات خویش می ساختند . باید اقرار کرد که به عکس آنچه درکوچه و بازار در بین عوام معروف است که می گویند :«آتش که گرفت خشک و تر می سوزد » در منطق عقل و در قاموس مجازات های الهی و تعلیمات دینی ، هیچ بی گناهی به جرم گناه دیگری مجازات نخواهد شد و تنبیه تنها برای فردی است که خطائی مرتکب گردیده است و کسی محق نیست تا دیگران را به سبب خطای دیگری مورد کمترین ضرب و شتم و تنبیه قرار دهد و هیچ آئین نامه و قانون انضباطی نیز نمی تواند آن را ملغی سازد و لازم به ذکر است که این تفکر نیز برگرفته از همان حال و هوای ارتش رژیم سابق را دارد که بایستی برچیده شود .
اسلام به ما می آموزد که حق حقدار را باید به صاحبش سپرد آنجا که امیرمؤمنان علی (ع) به مالک می گوید : « هرگز نیکوکار و بدکار در نظرت یکسان نباشند ، زیرا نیکوکاران در نیکوکاری بی رغبت و بدکاران در بدکاری تشویق می گردند ، پس هر کدام از آنان را براساس کردارشان پاداش ده ».
به تعبیر قرآن راه از بیراه نموده شده و هرکس مسئول اعمال خویش بوده و ضرر اهمال کاریها و کوتاهی های فردی هرکس ، فقط متوجه همان فرد خواهد بود و این یکی از سنن لایتغیّر الهی است .